قبل از اینکه برگردم به وبلاگ بیشتر اوقات فضای مجازیم با اینستاگرام پر میشد. تا اینکه اینستاگرامم رو حذف کردم. و به اینجا برگشتم.
فضای وبلاگستان یک تغییر خیلی چشم‌گیر پیدا کرده. نمیخوام راجع به خلوت شدن و آپدیت نشدن وبلاگ‌ها صحبت کنم. بحثم سر محتواها است.
محتواها خیلی عوض شدند. البته درسته، قبلا هم وبلاگ فضاش رئال بود و مثل اینستاگرام پر از زرق و برق الکی نبود ولی واقعیت اینه‌که اینجوری هم نبود. بلاگرها از عشق مینوشتند و لذت کارهای دوتاییشون زیر دندون مایی که اون‌موقع تنها بودیم هم کاملا حس میشد. از روزمرگی‌هاشون زندگی میریخت. از خانواده مینوشتند و میتونستی ساعت ها لبخند بزنی به روابط بین فردی. ولی الان انگار کن گرد مرگ ریخته باشن اینجا !
نمیخوام بگم برام عجیبه، چون میدونم که فضای کلی جامعه به سمت مثبت و شادی نیست و کرونا هم شده مزید بر علت. ولی میخوام بگم همونطور که نشر شادی میتونه شادی رو تکثیر کنه ، نشر غم هم میتونه بار دیگه ای رو دل‌هامون بذاره.
ماها چه بپذیریم و چه نه در این زمان و در این جغرافیا متولد شدیم. حالا هرکسی بنا به شرایطش میتونه جغرافیاش رو عوض کنه و راضی‌تر باشه بسم‌الله ، ولی اگر نمیتونه خب باید با این مختصات زندگی کنه. نمیگم سازش کنه و قدمی در جهت ارتقاش انجام نده ولی میگم با افسردگی و پژمردگی مطمئنا این مختصات عوض نخواهد شد!
+چقد جدی شدم یهو :|
